Over mij

Ik ben een echt jaren ‘80 kind. Opgroeiend als enig meisje van 4. Een commodore, fluo rolschaatsen en een torenhoge kuif. Coole shortjes en not zo coole blouses met schouderpads. Verslingerd aan muziek, films en chiro. De goeie tijd, toen we nog de leuke overgooiers in jeans hadden als uniform. Wanneer zondagnamiddagen eindeloos waren en zomerkampen onvergetelijk. Allemaal herinneringen die in mijn fotoboek kleven, als het filmpje het overleefd had tenminste. Mensen zonder hoofd, verdwenen ledematen of wazig as hell, maar dat waren wel mijn eerste stappen in de fotografie. Een meid van 9 met wegwerpcamera in de hand op chirokamp.

In de jaren 90 was het leven te plezant om tijd te maken voor foto’s. Ik rekende toen vooral op anderen om beelden te maken. Kon ook aan mijn onzekerheid liggen, want ‘ik kon dat toch niet’. Het gebrek aan beeldmateriaal tijdens mijn tienerjaren is misschien een geluk bij een ongeluk. Want hello identiteitscrisis!

Afstuderen als verpleegkundige, verbouwingen, huwen, mama worden. Wat een decenium als ik erop terugkijk. Allemaal eerste keren en ook best spannend, maar vooral ook stressvol. Mijn zoontje was de reden waarom ik toen weer de camera oppakte. Ik wou geen moment vergeten van de weg die we samen aflegden. Van de eerste knuffel tot het eerst boekje lezen. De smartphone maakte zijn intrede en het leven werd makkelijker, als er nog geheugen genoeg was op je telefoon dan toch.

Plots was ik moeder van drie. How did that happen? Ik had zoveel te vertellen en te delen dat ik startte met een blog. Ik vertelde over het moederschap en over reizen met kinderen. Aanvankelijk was de tekst belangrijker dan de beelden. Na een tijdje werden de foto’s belangrijker. Tot ik plots fotoreportages maakte en minder te vertellen had. Ik had ondertussen ook instagram ontdekt en mijn blog geraakte op de achtergrond. De camera werd mijn beste vriend, tot grote ergernis van mijn kinderen man. Ik achter de lens jagend op een nieuwe foto. Tot ik op een dag het voorstel kreeg om communiefoto’s te maken van het zoontje van een vriendin. 20 eur kreeg ik ervoor. Maar dat moment veranderde mijn leven. Die 20 eur bleek achteraf veel meer waard te zijn. Studio papaver werd geboren op dat eigenste moment.

Studio papaver groeide en bloeide onvoorstelbaar hard. Tijdens de 1e lockdown legde ik de covidpandemie vast in het ziekenhuis en mijn mailbox ontplofte. Ondanks de strenge maatregelen bleven mensen me bellen voor shoots en zo kwam het dat ik in de zomer van 2020 maar liefst 35 shoots deed. Op 1 september bracht ik niet alleen mijn kinderen naar school, maar zag ik een nieuwe vrouw uit de auto stappen. Een echte onderneemster die Studio Papaver maakte tot wat het nu is. Eerlijke, pure fotografie vol interactie en emoties, gegoten in een lifestyle of documentaire reportage. Blij met wat was en reikhalzend uitkijkend naar wat nog zal komen.